Voor alle begeleiders en rita
Zo een 15jaar geleden, kwam ik voor de eerste keer in de sint denijssestraat over de vloer. ik weet het nog zeer goed,het was een donderdagavond en ik moest er zijn voor mijn intake gesprek. ik kwam binnen met een zeer laar echt een zeer klein hartje.
Een week later kreeg ik telefoon dat ik mocht starten in begeleid wonen.
In de lange Meerstraat, dit was mijn eerste woning.
Vanaf deze periode werd mijn hart alleen maar groter.ik voelde me thuis en veilig.ik volgde me gehoord.
Ik voelde me voor de eerste keer in mijn leven een persoon(delphine) en niet die gekke of eender wie.
Dit heb ik doorheen al mijn jaren (denk toch bijna 12j) mogen voelen. een 2de thuis, waar ik veilig was en waar ik iedereen kon vertrouwen en waar ik vooral mezelf mocht zijn.waar geluisterd werd naar mij en gehoor gaf aan mij.
Begeleid wonen zal dan ook altijd mijn 2de thuis blijven, ook als ik 70jaar oud zal zijn zal ik dit blijven zeggen ;) , ik meen dit dan ook recht vanuit mijn hart ,dat ik jullie allemaal eens wil bedanken voor alles,voor de voorbije jaren en voor nu .dat jullie er nog steeds zijn voor mij,wat heel maar heel belangrijk is voor mij.
Dankzij jullie kan ik al 3jaar (zelfstandig wonen)wat niet wil zeggen dat het veel gemakkelijker is dan toen ik bij jullie in mijn veilig cocon woonde(in tegendeel,ik heb al heel veel tegenslagen gehad,meer tegenslagen dan goede dingen,maar ik heb nog steeds mijn liefde voor en van mijn madam).
ik kan dankzij jullie samen wonen met mijn madam ;).wie had dit ooit durven denken of zeggen,ik alleszins niet.
Mijn rugzak wordt wel nog altijd zwaarder en zwaarder maar dankzij jullie steun en hulp,vooral van ROMY ,kan ik mijn rugzak blijven dragen.
Jullie denken nu waarschijnlijk van waar komt deze mail?
1: ik wil jullie gewoon eens bedanken voor alles .echt voor alles.dit wordt veel te weinig gedaan, de dag van vandaag.
En
2 : ik ben deze week 9jaar krasvrij (ik heb me vanaf mijn 12jaar beginnen pijn doen tot mijn 28ste ongeveer ,16jaar lang,was dit iets waarin ik weg vluchte om alle pijn tedoen vergeten), MAAR rita ik zit bijna aan 10jaar he ;) .
Al blijft de drang soms moeilijk om me pijn tedoen en zit ik soms met zwarte gedachten nog.ik geef er niet aandoen,dit mede dankzij jullie.
Mocht er een trofee bestaan van beste team. Dan schonk ik die direct aan jullie.
Jullie zijn voor mij goud waard en o zo belangrijk.
Recht vanuit mijn hart, een wel gemeende dikke merci voor alles.
Groetjes delphine